Beademing alarmering in de care
Inleiding
Een opdrachtgever in de caresector heeft cliënten die afhankelijk zijn van beademingsapparatuur. Zonder deze apparatuur kan de cliënt niet zelfstandig ademen. Bij het falen van deze apparatuur is er dus sprake van een levensbedreigende situatie. Voor zorgorganisaties in de care is zijn dergelijke voorzieningen lastig. De zorglocaties hebben vaak niet de beschikking over de juiste faciliteiten om de alarmeringen van deze systemen op de juiste manier af te handelen. In een cure (lees: ziekenhuis) instelling zijn deze voorzieningen wel aangebracht en er is een beheermodel waarin restrisico’s worden opgevangen.
Achtergrond
Voor het inzetten van medische apparatuur is wetgeving die ook eisen stelt aan de connectie van de alarmfunctie op centrale systemen en de afhandeling hiervan. Deze eisen vereisen een dusdanige installatie die het voor veel care instellingen uitermate lastig maakt dergelijke medische apparatuur in gebruik te hebben. Echter in de langdurige zorg komt deze vraag wel voor en dus moet er een passende oplossing voor worden gezocht.
Beademingsapparatuur voor de thuis- en langdurige zorgsituatie wordt geleverd door het CTB. Deze hebben voor care instellingen specifieke eisen opgenomen over de kennis en het managen van de alarmafhandeling. Zij schrijven voor dat de beademingsapparatuur deugdelijk op het verpleegoproepsysteem dient te worden aangesloten. Verpleegoproepsystemen (VOS) zijn hier vaak voor geschikt, echter zijn niet zo ingericht dat alarmen gegarandeerd aankomen. In de ziekenhuizen zijn hier specifieke systemen voor ingericht, die voorzien zijn van back-up’s (redundantie). Bij een verpleegoproepsysteem is dit niet het geval. Vanuit de relevante wetgeving is dit echter wel vereist. Er is dus een discrepantie bij het toepassen van dit soort medische apparatuur tussen de wetgeving, de cure- en de careinstellingen.
Oplossing
Bij de opdrachtgever was dit probleem bekend en de ernst van de situatie goed ingeschat. Het bleek niet haalbaar om voor het beperkte aantal clienten voorzieningen aan te brengen op het niveau van een cure-instelling. Op basis van een risicobenadering is echter voor een andere route gekozen. De kern van de wetgeving is dat er een garantie moet zijn dat alarmen altijd aankomen. In de basis is de alarmkoppeling met het VOS de primaire alarmketen. Door het gebrek aan redundantie in de transmissieketen (lees: de verbinding van de lokale VOS unit in het appartement naar de zorgverlener) kan geen garantie worden gegeven op de alarmering. In opdracht van de opdrachtgever is er gekozen voor een redundante alarmketen echter die volledig naast de alarmketen van het VOS staat. Dit systeem is MAZ (Medische Alarm Zender) genoemd. Het systeem voorziet in een op zich zelf staand pagingsysteem welke door een klein computerboard is gekoppeld aan de lokale VOS unit die zich in de kamer van de cliënt bevind. Het alarmcontact van de medische unit is verbonden met de lokale VOS unit op de kamer. De werking van de unit is autonoom en dus niet afhankelijk van de rest van de keten. De MAZ unit, gekoppeld aan het VOS, is voorzien van storingsmeldingen op stroomuitval (interne accu) en falen van de VOS unit.
Door dat de twee transmissieketens onafhankelijk van elkaar werken wordt een vorm van redundantie geboden en de veiligheid van de cliënt verhoogt. Mocht éen van de twee transmissieketens falen dan zal de zorgverlener door de andere worden gealarmeerd.
Naschrift
De vraag is nu wel in hoeverre voldoet deze oplossing aan de wet- en regelgeving én kan je hier spreken van een voldoende mate van veiligheid van de cliënt. Belangrijk is te vermelden dat geen enkel systeem foutloos zal werken. Het principe van patiëntveiligheid is dat het aantal riscofactoren zo klein mogelijk moet worden gemaakt. Ook in cure-instelling is het mogelijk dat systemen falen en een actief redundant systeem is dus van groot belang.
Er zijn op dit moment onvoldoende richtlijnen waaraan medische alarmketens binnen care instellingen moeten voldoen. De huidige wetgeving is in principe voor alle soorten zorginstellingen, maar nauwelijks toepasbaar in de care. Dit maakt dat zorginstellingen vanuit risico denken naar hun eigen zorgproces moeten kijken en op basis daarvan keuzes moeten maken om de veiligheid van cliënten te verhogen en de (medische) risico’s te verkleinen. Van belang is dus niet alleen de technologische oplossing maar vooral ook de dialoog moet worden gevoerd en er een degelijk beleid moet zijn op de inzet, het beheer en de verantwoordelijkheden rondom medische apparatuur binnen zorginstellingen care.
Meer weten ? neem contact met mij op en ik vertel je er alles over.